Opieńka miodowa jest znana powszechnie i jeszcze w listopadzie można ją znaleźć w lasach. Rośnie na pniakach a nawet na pniach żywych drzew.
Można ją spożywać w zupie, w postaci sosów, w marynacie; można ją mrozić i kwasić. Warto pamiętać, że owocniki opieńki muszą być poddane obróbce cieplnej. Surowe lub niedogotowane mogą spowodować kłopoty gastryczne.
W 100 gramach świeżych opieniek znajduje się 1-3 g białek, 7,5 g cukrów i 0,6 g tłuszczów. Zasób substancji mineralnych jest niewielki; 80 mg fosforu, 0,3 mg wapnia, 32-43 mg sodu. Bardzo ciekawe są informacje na temat aktywnych wyciągów z opieniek, jakie nauka uzyskała w ciągu ostatnich 15 lat.
Okazało się, że te wyciągi maja właściwości bakteriobójcze i grzybobójcze. Zwalczają staphylokoki i pneumokoki. Wyciągi zawierają kwasy organiczne; propionowy i masłowy. Próby na zwierzętach wykazały, że substancje zawarte w opieńkach polepszają czynność serca i ukrwienie kończyn i mózgu.
Podczas badań na myszach z opieniek wyizolowano substancję, która hamuje rozrost guzów nowotworowych(sarkoma S180). Starzy chińscy lekarze używali toniku z opieniek przy chorobach płuc, wątroby i żołądka.
Opieńki likwidują zgagę, pomagają przy bólach w lędźwiowej części kręgosłupa zmniejszają oznaki epilepsji...
Opieńka jest także środkiem przeciwko kurzej ślepocie i innym chorobom oczu. Polepsza ukrwienie mózgu.
Dawkowanie
Świeże opieńki należy dobrze ugotować albo ususzyć i sproszkować. Dzienna dawka wynosi około 30 g proszku, który można dodać do jedzenia albo do herbaty. Proszek można podawać także w kapsułkach (3 x dziennie po 2 kapsułki). Dzieci i ludzie starsi o połowę mniej. Leczenie stosuje się przez 10 dni.
