Jest taki dzień szczególny w roku nazywany przez dzieci dniem czarodziejskim, bajkowym, dniem utkanym z niespodzianek. By tradycji stało się zadość, do powitania dnia tego należy starannie się przygotować. I tak w zależności od tradycji kultywowanej w danym regionie zamieszkania dziatwa w wieczór poprzedzający święto albo pieczołowicie czyści swoje buty, albo z wielkim zaangażowaniem zawiesza w widocznym miejscu domu dużą skarpetę, albo też skrupulatnie poprawia przed snem ułożoną na łóżku poduszkę. Bowiem 6 grudnia nad ranem, niezauważalnie dla nikogo, zawita do domów święty Mikołaj, który pozostawi dzieciom czy to w butach, czy to w skarpetach, czy też pod poduszką drobne prezenty.
Do tegoż uroczystego dnia, potocznie zwanego Mikołajkami, członkowie Stowarzyszenia Kultury Polskiej im. Z. Krasińskiego w Białej Cerkwi przygotowywali się już od dłuższego czasu bardzo starannie. By sprawić radość zaproszonym gościom, jak również dzieciom i ich rodzicom zrzeszonym wokół parafii Jana Chrzciciela, zorganizowali niespodziankę - świąteczny spektakl, pt. „Uwierz w świętego Mikołaja”. Scenariusz przedstawienia postawił przed aktorami wiele wyzwań, którym podczas prób należało sprostać. Do tych najistotniejszych należy zaliczyć: doskonałą znajomość tekstu w języku polskim, dobrą dykcję, swobodny, adekwatny dla danej postaci temperament i z tym związany ruch sceniczny, jak również umiejętności muzyczne i wokalne. Możliwość artystycznej pracy zespołowej pod kierunkiem Darleny Zawady – nauczyciela języka polskiego z Polski, możliwość wspólnego poszukiwania scenicznych rozwiązań sprawiały wykonawcom na wszystkich etapach przygotowań spektaklu wiele satysfakcji.
Dzień świętego Mikołaja tego roku był chłodny, lecz słoneczny. W kościele pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela po odbytej mszy święty Mikołaj obdarzał dzieci prezentami. Takim świątecznym podarunkiem był też spektakl polonijnego stowarzyszenia dla wszystkich tych, którzy przyjęli zaproszenie i zdecydowali się na uczcie teatralnej w murach kościoła pozostać. Dźwięki świątecznej muzyki wprowadziły w atmosferę mających zaraz rozegrać się wydarzeń. Przez całość perypetii scenicznych bohaterów z wdziękiem poprowadzili widzów dwaj Narratorzy. To oni w pierwszych słowach tekstu przedstawili Dziewczynkę, która z wielką żarliwością pisze list do świętego Mikołaja z prośbą o prezenty. Przybyły z Krainy Mroku Bezimienny próbuje zniszczyć świąteczną tradycję. I nie wiadomo jakby potoczyły się dalsze losy Dziewczynki, gdyby sprawy we własne ręce nie przejął święty Mikołaj wraz ze swoimi pomocnikami Elfami. Walka między Archaniołem i Bezimiennym to punkt kulminacyjny spektaklu, to symboliczne starcie dobra i zła. „Archanioł!, Archanioł!” - skandował chór i widzowie podczas walki. I... „bum!, bum!” – słychać było rozlegające się uderzenia pokrywek do garnków. To chór tym właśnie dźwiękiem akcentował kolejne odsłony starć między antagonistami. Rola chóru była więc szczególna. Na miarę starożytnego chóru greckiego próbował on, ku uciesze widzów, komentować wydarzenia, włączać się w bieg toczącej się akcji, reagować spontanicznie.
Do spektaklu przez przypadek trafiają również postacie z innej bajki: uroczy Czerwony Kapturek poszukujący drogi do babci i ciekawski wilk biegnący tropem Czerwonego Kapturka. Sugestywna gra członków polskiego stowarzyszenia przełamuje wszelakie bariery językowe. Najmłodsi widzowie od początku do końca spektaklu z wielką uwagą, emocjonalnym zaangażowaniem i uśmiechem na twarzy oglądają przedstawienie. Ostatnie minuty spektaklu to już chwile bardzo nastrojowe, liryczne. Przy akompaniamencie skrzypiec rozbrzmiewa śpiewana przez wszystkich wykonawców jedna z najpiękniejszych i najbardziej znanych kolęd na świecie - „ Cicha noc”. W ten oto sposób został przywołany już bożonarodzeniowy nastrój, czas przygotowań do symbolicznych narodzin Jezusa.
Dla wykonawców spektaklu również święty Mikołaj był tego dnia łaskawy. Helena Chomenko - prezes stowarzyszenia i inicjator tego teatralnego wydarzenia zaakcentowała świąteczne spotkanie obdarowując wszystkich artystów po zakończonym spektaklu słodką niespodzianką. Jeszcze tylko pamiątkowe zdjęcia, wspólne podziękowania, uśmiechy, ważne rozmowy, uściski dłoni i ten niezapomniany blask emocji w naszych oczach, który powoli opadał, dając chwile wytchnienia.
Darlena ZAWADA
(Nauczyciel skierowany do pracy dydaktycznej przez ORPEG)
